تأثیر آرایش تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظامدار بر یادگیری پاس بسکتبال

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثر روش­های مختلف آرایش تمرین مسدود، تصادفی و فزاینده نظام­دار بر اکتساب، یادداری و انتقال انواع مختلف پاس بسکتبال (دو­دستی بالای سر، دو­دستی سینه­ای و  یک­دستی از پهلو) انجام شد. آزمودنی­های این پژوهش (45=n؛ با میانگین و انحراف استاندارد 75/0±04/14 سال) دانش­آموزان پسر دوره راهنمایی بودند که هیچ­گونه سابقه­­ای در ورزش بسکتبال نداشتند و پس از انجام پیش­آزمون در سه گروه تمرینی مسدود، تصادفی و فزاینده نظام­دار­ (به افزایش تدریجی تداخل زمینه­ای در طول تمرین اشاره دارد) گزینش شدند. آزمودنی­ها به مدت 9 جلسه طی 9 روز ­(هر جلسه شامل 9 کوشش) در شرایط ویژه گروه خود، مهارت ملاک را تمرین کردند. بعد از 24 ساعت، آزمون­های یادداری و انتقال با انجام 4 کوشش از هر پاس صورت گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر روی عامل جلسات تمرین حاکی از تفاوت معنی­دار بین جلسات تمرین بود، در حالی که اثر گروه­ها و تعامل گروه­ها و جلسات تمرین معنی­دار نبود. نتایج مقایسه بین میانگین نمرات آزمون یادداری و انتقال گروه­ها تفاوت معنی­دار بین گروه­ها را نشان داد، به طوری که گروه فزاینده برتری معنی­داری نسبت به دو گروه دیگر داشت. نتایج  آزمون یادداری و انتقال از نظریه مگیل و هال (1990) و  فرضیه نقطه چالش گاداگنولی و لی (2004) حمایت می­کند.